Wat onterecht is dat toch: dat het beroep van leraar een duf imago heeft! Ik geniet elke dag van de ‘grote kinderen’ die ik lesgeef. Ze vliegen al bijna uit… op weg naar een volwassen leven, al bijna op de universiteit of het hbo. Ze willen mijn mening over van alles en nog wat, zoeken hun weg in het leven. Ik vind het fantastisch om van dichtbij te zien hoe leerlingen groeien naar volwassenheid. Dat ik een klein stukje meemaak van die ontwikkeling, geeft me veel voldoening.
Als ik elk jaar afscheid neem van een groep leerlingen die de school verlaat, vraag ik me vaak af: wie heeft het meest geleerd? De leerling of ik? Ik ervaar dat ik elke dag weer leer van hen. Van hun openheid, hun vragen, hun twijfels, hun leergierigheid, hun desinteresse (dat ook!). Ze houden me een spiegel voor, vaak onbewust: wie ben jij, mevrouw? Ben je echt, zie je me wel? Want je kunt echt het verschil maken in het leven een leerling: door ze te zien zoals ze zijn, door ze respect te geven, door naar ze te luisteren.
Een goede docent geeft vanzelfsprekend goed les. Ik probeer dat ook echt te doen, want ze hebben mijn vak nodig om als gekwalificeerde leerlingen verder te gaan in vervolgopleidingen en beroepen. Een goede taalbeheersing geeft veel meer kansen in de maatschappij. Maar ik wil meer dan dat: ik wil ze zien als mens, of ze mijn vak nu tof vinden of niet, ik vind dat leerlingen recht hebben op je liefde en betrokkenheid.
Nellianne van Schaik-Maljaars,
docente Nederlands, Calvijn College